Πριν διαβάσετε αυτό, να ξέρετε ότι αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία να είμαι μέλος των LGBT στο Νότο. Αυτή είναι η εμπειρία μου και η γνώμη μου, όχι όλων.
Όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, θυμάμαι ότι είχα τον πρώτο μου αληθινό καυγά με την καλύτερή μου φίλη στο σχολείο. Ο δάσκαλος μας έβγαλε έξω από την τάξη και μας ρώτησε για ποιο θέμα μαλώναμε. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο για το αν τα κορίτσια μπορούσαν ή όχι να παντρευτούν άλλα κορίτσια.
Ήμουν περίπου επτά χρονών και δεν ήξερα καν τι σημαίνει η λέξη γκέι. Υπέθεσα ότι απλά παντρεύτηκες το αγαπημένο σου πρόσωπο. Άρα μάλωνα ότι τα κορίτσια μπορούσαν να παντρευτούν άλλα κορίτσια, αλλά οι φίλοι μου είπαν ότι ήταν γελοίο. Η δασκάλα μου με διόρθωσε αμέσως – είπε ότι τα κορίτσια έπρεπε να παντρευτούν αγόρια.
Στην έβδομη ή στην όγδοη δημοτικού είχα έναν φίλο που του έλεγα τα πάντα. Είχαμε περάσει τους ίδιους αγώνες και ήμασταν πολύ κοντά. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στο σπίτι κάποιας με μια παρέα φίλων μας βλέποντας ταινίες όταν μου έπιασε το χέρι. Κρατήσαμε χέρι χέρι μέχρι να τελειώσει η ταινία. Αν και αυτό φαίνεται ασήμαντο τώρα, ως ανασφαλής μαθητής της έβδομης δημοτικού, ήταν περίεργο. Οι φίλοι δεν κρατήθηκαν χέρι-χέρι, οπότε ήταν περίεργο.
Μετά από πολλή σκέψη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι με είχε ερωτευτεί. Κρατηθήκαμε χέρι-χέρι στις ταινίες για άλλη μια φορά και συνεχίσαμε να περνάμε χρόνο μαζί, αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε γι' αυτό. Άρχισα να αναπτύσσω συναισθήματα για εκείνη. Δεν είχα καν σκεφτεί ποτέ να έχω συναισθήματα για τα κορίτσια. Αυτό ήταν κάτι που έμαθα ότι δεν ήταν σωστό.
Μέχρι σήμερα, δεν ξέρω αν είχε συναισθήματα για μένα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Έμαθα όλα όσα έπρεπε να ξέρω. Ήξερα ότι είχα συναισθήματα για τα κορίτσια και αυτό με μπέρδεψε τόσο πολύ που έβαλα τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου και προσπάθησα να το αγνοήσω.
Δεν ξανασκέφτηκα ξανά αυτές τις στιγμές μέχρι που ήμουν στο τελευταίο έτος του γυμνασίου. Η καλύτερή μου φίλη εκείνη την εποχή μου είπε ότι είχε αισθήματα για μένα. Ήμουν σε σοκ. Δεν ήθελα να επιτρέψω στον εαυτό μου να έχει συναισθήματα για ένα άλλο κορίτσι. Είχε ριζώσει στο μυαλό μου ότι ήταν ανήθικο. Νόμιζα ότι θα με έκανε αποτυχημένο και παρίας. Της είπα λοιπόν ότι ήταν πολύ περίεργο για μένα και θα έπρεπε να είμαστε απλώς φίλοι. Είπα ότι δεν ήθελα να καταστρέψω τη φιλία μας.
Πέρασα τις επόμενες μέρες με πόνο στην καρδιά. Ήξερα ότι έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Την επόμενη φορά που κάναμε παρέα, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το κρύψω άλλο. Όταν φιληθήκαμε, δεν έμοιαζε με τίποτα από αυτά που είχα κάνει με αγόρια. Εκείνη τη στιγμή ήξερα.
Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να μην μπορώ να το πω σε κανέναν. Χόρεψα γύρω από το θέμα με τη μαμά μου. Τη ρώτησα τι πιστεύει για τους ομοφυλόφιλους. Μου είπε ότι νόμιζε ότι ήταν χυδαία και μισούσε να τους βλέπει να φιλιούνται σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές αυτές τις μέρες. Είπε ότι οι λεσβίες ήταν απλώς κορίτσια που δεν είχαν κάνει σεξ με τον κατάλληλο άντρα. Είπε αυτά τα πράγματα, αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν είχε πρόβλημα με τους γκέι. Μετά από αυτή τη συζήτηση, όμως, μου είπε ότι δεν θα ήταν εντάξει με το να είμαι γκέι. Είπε ότι το να είσαι γκέι έκανε τη ζωή των ανθρώπων πολύ δύσκολη. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, δεν έχω βγει κοντά της. Σε αυτό το σημείο, είναι περισσότερο για χάρη της παρά για το δικό μου.
Ο μπαμπάς και η μητριά μου είναι πολύ νότιοι, πολύ θρησκευόμενοι άνθρωποι. Πηγαίναμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή χωρίς δικαιολογίες και προσευχόμασταν πριν από κάθε γεύμα. Φοβήθηκα να τους βγω. Μπορώ να είμαι πολύ παρορμητικός άνθρωπος και από μια ιδιοτροπία, τους έγραψα ένα μεγάλο email που τους έστειλα (ο θεραπευτής μου πρότεινε να τους γράψω ένα γράμμα). Δεν ήταν ευχαριστημένοι, το λιγότερο. Δεν με αποκήρυξαν ούτε με έδιωξαν ούτε καν με φώναξαν. Τους έκανα να νιώθουν άβολα και δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα – εγώ.
Για μερικούς μήνες, ο μπαμπάς μου με ρωτούσε περιοδικά αν είχα ξεπεράσει αυτό το γεγονός ότι μου αρέσουν τα κορίτσια. Πονούσε που είχα το θάρρος να του βγω και σκέφτηκε ότι ήταν απλώς κάποιο αστείο. Εκνευρίστηκα που συνέχισε να το ρωτάει, οπότε μια μέρα του έδωσα την απάντηση που έψαχνε - ότι είχα ξεπεράσει το όλο θέμα με τα κορίτσια. Σταμάτησε να το ρωτάει και ξαναβρέθηκα στην ντουλάπα.
Ήμουν σε τόσο άσχημο μέρος και ήθελα την έγκριση της οικογένειάς μου πίσω, έτσι πήγα στην εκκλησιαστική κατασκήνωση του πανεπιστημίου μου το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το κολέγιο. Ακόμη και πριν εγγραφώ, ήξερα ότι το να πηγαίνω σε ένα κολέγιο στο Νότο και να είμαι ομοφυλόφιλος δεν πήγαιναν χέρι-χέρι. Ουσιαστικά προσπάθησα να προσευχήσω τον γκέι μακριά. Το οποίο, το να είμαι αυτός που είμαι σήμερα, φαίνεται ξεκαρδιστικό, αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάθε άλλο παρά.
Φοβόμουν τόσο πολύ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό – ένιωθα ότι θα με κρίνουν. Στο τέλος της κατασκήνωσης της εκκλησίας, άφηναν τους ανθρώπους να υποβάλλουν ανώνυμες ερωτήσεις σε μικρά χαρτάκια και να τις διαβάζουν και να τις απαντούν δυνατά. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς έγραψα στο δικό μου, αλλά ήταν σύμφωνα με το, Είναι αμαρτία το να είσαι ομοφυλόφιλος; Διάλεγαν και διάλεγαν ερωτήσεις για να απαντήσουν και τελικά έφτασαν στη δική μου. Στην αρχή δίστασαν, αλλά αποφάσισαν να απαντήσουν. Η γυναίκα που διάβαζε είπε ότι το να είσαι γκέι ήταν αμαρτία και ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους ομοφυλόφιλους, αλλά το είπε με ωραίο τρόπο.
Μετά την κατασκήνωση της εκκλησίας, ήμουν πιο μπερδεμένος από ποτέ. Ο πανικός άρχισε να επικρατεί και φοβόμουν ότι δεν θα έβρισκα φίλους στο κολέγιο που θα με δεχόταν όπως ήμουν. Ήθελα να συμμετάσχω σε συλλόγους και να εμπλακώ για να μπορέσω να γνωρίσω κόσμο. Εγγράφηκα στο Spectrum (τη συμμαχία γκέι-στρέιτ του κολεγίου μου), αλλά δεν πήγα ποτέ γιατί φοβόμουν πολύ. Καταργήθηκα ακόμη και από τη λίστα email τους γιατί φοβόμουν πολύ ότι θα έβλεπαν οι άνθρωποι.
Μπήκα σε μια παρέα και σε μερικές άλλες οργανώσεις. Άφησα την ομοφυλοφιλία μου πίσω μου και προσπάθησα να ενεργήσω ευθύς. Έκανα φίλους, αλλά ήταν επιφανειακοί. Ήξερα ότι κάτι μου έλειπε. Ήξερα ότι δεν ήμουν ο αληθινός μου εαυτός. Στο τέλος του δεύτερου εξαμήνου του πρωτοετούς έτους μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούσα πια να προσποιούμαι. Δεν θα σας κουράσω με το κλασικό να ερωτεύεστε μια straight girl ιστορία γιατί ξέρετε ήδη πώς τελειώνει.
Όταν ο γάμος των ομοφυλοφίλων νομιμοποιήθηκε λίγο μετά το τέλος του πρώτου μου έτους, δημοσίευσα στο Instagram για να υποστηρίξω και να το γιορτάσω. Έλαβα ένα σωρό σχόλια μίσους στην ανάρτησή μου με στίχους της Βίβλου μαζί τους. Ένα κορίτσι από το γυμνάσιό μου είπε, Alexa, είσαι καλό κορίτσι, αλλά δεν θα προσπαθήσεις να με πείσεις ότι τα LGBT είναι αποδεκτά στα μάτια του Θεού. Θα υπερασπιστώ αυτό που ο Πατέρας μου λέει ότι είναι σωστό και αυτό δεν είναι. Το ακολούθησε αυτό με έναν στίχο από το Λευιτικό, στον οποίο απάντησα: Το να βάζω απεχθή στίχους της Βίβλου στο Insta μου δεν θα με στριμώξει, αλλά ευχαριστώ!
Και έτσι η οικογένειά μου ανακάλυψε ότι ήμουν ακόμα γκέι. Διάβασα αμέτρητες αναρτήσεις στο Facebook που μιλούσαν για ασεβείς queers, και ένας είπε μάλιστα, ότι όλοι πρέπει να πάνε στη Μέση Ανατολή σε μια σκοτεινή γωνιά. Όπως μπορείτε να δείτε, οι Νότιοι δεν είναι πάντα γοητευτικοί.
Δεύτερη χρονιά στο κολέγιο, γνώρισα τους καλύτερους φίλους μου. Σταμάτησα να κάνω παρέα με άτομα της παρέας μου και να προσπαθώ να ταιριάξω στη ζωή της παρέας, κάτι που μου έδωσε χρόνο να γνωρίσω ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονταν για μένα. Άρχισα να νιώθω πιο άνετα ως ο αληθινός μου εαυτός. Άρχισα να δημοσιεύω στα social media για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Αλλά, όταν άρχισα να δημοσιεύω τέτοια πράγματα, τα κορίτσια στην παρέα μου άρχισαν να συμπεριφέρονται διαφορετικά απέναντί μου.
Για να συντομεύσω, η αδελφή μου προσπάθησε να με αναγκάσει να αποχωρήσω επειδή ήμουν λεσβία. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για μένα. Είχα βαρεθεί να κρύβω ποιος ήμουν. Τώρα, λέω σε όλους ότι είμαι γκέι και δεν φοβάμαι να το πω. Δεν το εγκρίνουν όλοι, αλλά δεν το λέω. Και είναι πολύ αστείο να κάνω gay αστεία με τον εαυτό μου όλη την ώρα.
Τα μέλη της οικογένειάς μου που ξέρουν ότι είμαι γκέι αποφεύγουν το θέμα με κάθε κόστος. Πονάει, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τους αλλάξω γνώμη. Αλλά αυτό που πόνεσε τόσο πολύ πρόσφατα ήταν το γεγονός ότι δεν μου μιλούσαν για τα γυρίσματα στο Pulse. Πολλοί φίλοι και ακόμη και κάποιοι γνωστοί μου έστειλαν μήνυμα για να με ρωτήσουν αν χρειαζόμουν κάποιον να μιλήσω. Η οικογένειά μου δεν θα το αναφέρει καν.
Η οικογένεια είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής του Νότου και εξακολουθώ να τους αγαπώ, αλλά θεωρώ επίσης τους φίλους μου ένα ξεχωριστό μέρος της οικογένειάς μου. Μην με παρεξηγείτε, αγαπώ την οικογένειά μου και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν. Κάνουν πολλά για μένα για τα οποία δεν θα μπορέσω ποτέ να τους ευχαριστήσω.
Το γράφω αυτό γιατί είναι δύσκολο να το καταλάβεις αν δεν το ζήσεις από πρώτο χέρι. Χωρίς πλαίσιο και προσωπική ιστορία, οι άνθρωποι μερικές φορές υποθέτουν ότι φτιάχνω όλες τις απόψεις μου. Ο Νότος μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν είναι ομοφοβικός, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί Νότιοι είναι. Είτε είναι λόγω θρησκείας είτε λόγω προσωπικών πεποιθήσεων, αυτό εξακολουθεί να μην δικαιολογεί το κραυγαλέο μίσος. Είναι αρκετά δύσκολο για εμάς εκεί έξω χωρίς όλο το μίσος από τους άλλους.
Την επόμενη φορά που θα πείτε σε κάποιον ότι προσποιείται τη σεξουαλικότητά του για την προσοχή ή ότι το έφερε αυτό στον εαυτό του, σκεφτείτε όλες τις δυσκολίες που περνάει. Δεν το ζήτησαν αυτό και δεν θα το ευχόμουν στον χειρότερο εχθρό μου. Όμως, είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε – τουλάχιστον αυτή είναι η εμπειρία μου στον Νότο.
