Καθώς ο Έρικ Ντάιερ έδιωξε την κεφαλιά στον χρόνο τραυματισμών για να δώσει στην Αγγλία μια εξαιρετικά απίθανη και απολαυστική νίκη επί της Γερμανίας το απόγευμα του Σαββάτου, ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκεφτήκατε; Πού περιπλανήθηκε το μυαλό σας καθώς αυτή η νέα ωμή, συναρπαστική και ταλαντούχα γενιά Άγγλων ποδοσφαιριστών γιόρταζε στον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιαστάντιον του Βερολίνου; Αν ήσασταν κάτι σαν εμένα, σκεφτόσασταν τον Γουέιν Ρούνεϊ και αν θα έπρεπε να είναι κάπου κοντά στην ομάδα για το Euro 2016.
Βουητό. Κάπως αμφιβάλλεις. Ο Χάρι Κέιν και ο Ντέλι Άλι, παίζοντας με την ελευθερία, την ευφυΐα και το θάρρος του ταλέντου, κάνουν τον Ρούνεϊ να μοιάζει με κόκκινο τηλεφωνικό κουτί σε έναν κόσμο smartphone. Δεν θέλω ο Γουέιν Ρούνεϊ να παίξει ξανά για την Αγγλία, ούτε και κανένας οπαδός της Αγγλίας που γνωρίζω. Κανείς δεν θέλει να δει τον Ρούνεϊ να οκλαδόν στην κορυφή αυτής της πυραμίδας των ενεργητικών νέων ταλέντων, μια τρελή αναδρομή, μια ζωντανή, ιδρωμένη υπενθύμιση για το πόσο χαζή ήταν η Αγγλία σε κάθε μεγάλη διοργάνωση από το Euro 2004.
Αυτός είναι ο Γουέιν Ρούνεϊ στα 30 του, αρχηγός της Αγγλίας, αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά πολύ το φθινόπωρο της καριέρας του, χωρίς την ενέργεια να οργιστεί ενάντια στο θάνατο του ταλέντου του. Κάθε φορά που τον παρακολουθείτε αυτή τη σεζόν, να σκαρφαλώνει, να σκοράρει περιστασιακά, η λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι η ίδια: ο Γουέιν Ρούνεϊ φαίνεται κουρασμένος. Και αυτή η στενοχώρια είναι μοιραία για έναν παίκτη όπως ο Ρούνεϊ, του οποίου το στυλ ήταν πάντα με στήθος, απίστευτα κινητικό, τρομακτικά επιθετικό.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι ο Ρούνεϊ δεν ήταν ποτέ καλός. Παρακολουθήστε έναν κύλινδρο με τα καλύτερα γκολ του και θαυμάστε τι μοιράζονται όλοι: μια απελπισμένη επείγουσα ανάγκη, μια ουρλιαχτή επιθυμία να κερδίσει. Είναι σαν να μην σκοράρει, θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο Croxteth και θα του πάρουν όλα τα χρήματα. Ο Ρούνεϊ ήταν ένας σκληροτράχηλος μπουλντόγκ, το παιδί που έκανε χατ-τρικ στο διάλειμμα και μετά τελείωνε για το κάπνισμα στο μεσημεριανό γεύμα. Αυτό που δεν κατέγραψαν ποτέ οι τηλεοπτικές κάμερες ήταν πώς ο αυτοκρατορικός Ρούνεϊ του 2008 έως το 2012 θα έλεγχε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ποτέ δεν έκλεισε το στόμα του, δεν άφηνε ποτέ τους διαιτητές μόνους, οργισμένος στο γήπεδο πιο θυμωμένος από ένα τμήμα σχολίων του Brietbart. Τι τον έκανε όμως ο Άγγλος ποδοσφαιριστής της γενιάς του –και αυτό που έχει χάσει εντελώς– ήταν οι θεϊκές στιγμές φινέτσας και φαντασίας (παράδειγμα) που διεύρυνε το παιχνίδι του και τον έκανε κάτι περισσότερο από έναν εξοργισμένο streetfighter.
Κανένα από αυτά τα υπέροχα γκολ δεν ήταν με τη φανέλα της Αγγλίας. Καμία από αυτές τις θεαματικές στιγμές δεν ήταν με τη φανέλα της Αγγλίας. Ναι, είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών – ένα επίτευγμα βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στα γκολ που θα έβαζε η μαμά σου απέναντι στην Ανδόρα. Κυκλοφορεί η αίσθηση ότι ένα τέτοιο ρεκόρ είναι μια άχρηστη ένδειξη, που δεν σημαίνει τίποτα, σημαίνει πολύ λίγα –ακόμα και για τον Ρούνεϊ– εκτός κι αν πάει την Αγγλία μέχρι τον τελικό ενός τουρνουά, όπως έκανε ο Μπόμπι Τσάρλτον. Ως έχει, το ρεκόρ του Ρούνεϊ σε τουρνουά βρίσκεται σε καταστροφικά έξι γκολ σε έξι μεγάλα πρωταθλήματα.
Πρέπει να θέσετε το ερώτημα, πρέπει να εμπιστευτεί τον Ρούνεϊ, σε αυτό το τελευταίο στάδιο, να οδηγήσει την Αγγλία σε ένα τουρνουά; Με την εμφάνιση των Κέιν, Άλι και Βάρντι αυτή τη σεζόν και με τους Στάριτζ και Γουέλμπεκ στη μίξη, είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι ο Ρούνεϊ πρέπει να είναι στον πάγκο, πόσο μάλλον να ξεκινήσει με τη Ρωσία στις 11 Ιουνίου.
Πολύ λίγοι οπαδοί της Αγγλίας θα ήταν αναστατωμένοι αν δεν έμπαινε στην ομάδα, ανεξάρτητα από όλα αυτά τα tap-in στα προκριματικά. Αλλά αυτό είναι το θέμα με τον Roy Hodgson, ξέρετε ότι πίσω από το κουκουβάγιό του βλέμμα υπάρχει ένας εγκέφαλος, ένας άρρωστος, άρρωστος εγκέφαλος που προτιμά να παρακολουθεί τον Wayne Rooney και τον James Milner να κολυμπούν μακριά παρά να δει τον Deli Ali και τον Ross Barkley να παίζουν υδατοσφαίριση στην πισίνα απέναντι από το δρόμος.
